جزیره من

یادگیرنده مادام العمر

جزیره من

یادگیرنده مادام العمر

جزیره من

اینجا جزیره اختصاصی آقای سین هستش :) اینجا از خاطرات دانشجویی تا خاطرات تدریس تا مطالبی که در مورد رشد و توسعه فردی هستش و برام جالبن رو مینویسم گاهی اوقات هم دلنوشته ؛)

آخرین نظرات

عجله نکن ! قرار نیست جایی برویم

جمعه, ۱۰ دی ۱۴۰۰، ۰۴:۰۸ ب.ظ

آها! که اینطور!!
چندین ماه هستش که نمیتونم قشنگ تمرکز  کنم ! حتی موقع هایی که وبگردی میکردم بیشتر تمایل داشتم متن های کوتاه رو بخونم انگار حوصله متن های طولانی رو نداشتم (ای بابا مرا چرا اینگونه گشته است :/) 
تا اینکه چند روز پیش همینطور که دنبال کتابی در مورد تمرکز و مطالعه عمیق در طاقچه بودم اسم این کتاب توجهم رو جلب مقدمه مترجم رو خوندم چی بود؟  همش حرف دل :/
«جانا سخن از زبان ما می گویی.»

در مورد تاثیرات اینترنت و حتی شبکه های اجتماعی بر مغز انسان است و اینکه چطور باعث میشه ما سطحی مطالب رو بخونیم و بی حوصله بشیم نسبت به کتاب خوندن!

 

قسمتی از کتاب :  کم عمقها: اینترنت با مغز ما چه می کند؟  نیکلاس کار

طی چند سال اخیر همیشه این حس ناخوشایند را داشته ام که انگار کسی یا چیزی با مغز من ور می رود، نقشه مدارهای عصبی ام را بازسازی و حافظه ام را دوباره برنامه نویسی می کند. البته، ذهنم از دست نمی رود تا جایی که فعلا میدانم - اما در حال تغییر است. دیگر به سیاق گذشته فکر نمی کنم. این حس غریب بیشتر حین مطالعه به من دست می دهد. پیشتر، غرق شدن در کتاب یا مقاله ای بلند برایم آسان بود. ذهنم درگیر پیچش های روایت یا چرخشهای بحث میشد و می توانستم ساعت ها در درازای یک نوشته پرسه بزنم. اما دیگر این طور نیستم. اکنون تمرکزم بعد از دو یا سه صفحه از بین می رود. بی قرار می شوم، سر نخ را گم می کنم و دنبال کار دیگری برای انجام دادن می گردم. مثل این است که باید دایما ذهن خودسرم را سر متن برگردانم. مطالعه عمیقی که قبلا به صورت طبیعی به سراغم می آمد، الان به یک چالش تبدیل شده است.

در ابتدا به نظرم آمد که شاید من گمراه یا منزوی شده باشم. اما گمان نمیکنم این طور باشد، چون وقتی مشکلاتم در مورد مطالعه را با دوستانم در میان می گذارم، می گویند که آنها هم از همین مصیبت رنج می برند. هر چه بیشتر از وب استفاده می کنند، برای متمرکز ماندن روی یک متن بلند، با چالش بیشتری مواجهند. بعضی شان حتی نگرانند که شاید به پریشان فکری مزمن دچار شده باشند! چند نفر از وبلاگ نویس هایی هم که نوشته های شان را می خوانم، به همین پدیده اشاره کرده اند. اسکات کارپ، که پیشتر برای ایک مجله کار می کرد، ولی الان وبلاگی در باب رسانه های برخط دارد، اعتراف می کند که دیگر اصلا کتاب نمی خواند. او در وبلاگش می نویسد «رشته اصلی من در دانشکده ادبیات بود و خوره کتاب خوانی بودم. اما چه شد؟» و خودش در مورد پاسخ سوالش گمانه می زند: «شاید دلیل این که بیشتر مطالعه ام را روی وب انجام می دهم، به این خاطر نباشد که شیوه مطالعه ام عوض شده چون دنبال راحتی در مطالعه هستم بلکه از این جهت باشد که شیوه تفکرم تغییر کرده است.»"

۰۰/۱۰/۱۰
آقای سین

نظرات  (۱)

اسم این شرایط رو میذاریم خوانندگی توئیتری...
همون شرایطی که میگه بیشتر از 300 حرف خواننده نداره پس شما هم اجازه نداری بیشتر بنویسی.

پاسخ:
دقیقا
همه مبتلان
چه میشه کرد 

دنبال راه حلم :/