راستش امشب بعد نماز یه لحظه فکر کردم، که ما چه قدر کم فرصت داریم...
ما همش 20 تا 40 سال ( از روزی که خودمونو شناختیم) به طور میانگین فرصت داریم برای نه صد ها سال نه هزاران سال نه میلیون ها سال نه میلیارد ها سال بلکه برای ابدیت تصمیم بگیریم...
کلمه ابدیت که خیلی از ما راحت از کنارش رد میشم خیلی سنگینه خیلی...
همش این جمله توی ذهنم میاد:
20 تا 40 سال برای ابدیت....
امشب شاید تونستم کمی درک کنم این آیه قرآن رو : آیه 2 سوره عصر :
که واقعا انسان دستخوش زیان است.
تفسیر نمونه :
به طور مسلم همه انسانها در زیانند (ان الانسان لفى خسر). سرمایه هاى وجودى خود را چه بخواهند یا نخواهند از دست مى دهند، ساعات و ایام و ماه ها و سالهاى عمر به سرعت مى گذرد، نیروهاى معنوى و مادى تحلیل مى رود، و توان و قدرت کاسته مى شود.
آرى انسان ، همانند کسى است که سرمایه عظیمى در اختیار داشته باشد، و بى آنکه بخواهد هر روز بخشى از آن سرمایه ها را از او بگیرند، این طبیعت زندگى دنیا است ، طبیعت زیان کردن مداوم !
و باز هم .... 20 تا 40 سال برای ابدیت....
پ.ن : مثل یه شوخی میمونه ، نه؟
پ.ن: و همین قدر غم انگیز و پر از استرس ، نه؟
